Not 400
Adar Alef, Mart 1981
Zohar’da (Pekudei) şöyle yazılmıştır: “Yarım Şekel vermek… tartılacak taşlar, bu Yod’dur, iki Hey arasındaki Vav… zenginler daha fazla vermeyecek ve fakirler daha az vermeyecek” vb.
Çalışmanın yolunun orta çizgide yürümek olduğunu anlamalıyız. “Zengin”, kısmetinden memnun olandır. Mitzva’da [emirde] sahip olduğu anlayış ne olursa olsun onun için yeterlidir. Örneğin, Tzitzit’e [dua şalı] bürünüp Tsitzit’ü kutsadığında, bu ona yeter ve Mitzva’yı sanki tüm ayrıntıları ve inceliği içinde koruyormuş gibi uygulamaktan tamamıyla memnundur.
Kişi herhangi bir eklemeye veya niyete ihtiyacı olmadığını söylemelidir, ancak bunda Kralın Mitzvot’unu [emirlerini] yerine getirdiğini hissetmek için uygulamanın kendisi yeterlidir. “Kendisine bir arzu ve düşünce verilirken, dünyada Mitzva’yı yerine getirme ve yapma arzusu ve özlemi verilmeyen pek çok kişi var” diyecektir.
Bu nedenle, Yaradan’ın emirlerini yerine getirme yeteneğine sahip olduğu için kısmetinden memnundur. Buna “çünkü o merhameti arzular” denir ve Mitzva’da bir niyete ihtiyacı yoktur. O zaman ona “zengin” denir.
Bu “ilk Hey” olarak adlandırılır ki bu “merhamet istemek” olan Bina’nın niteliğidir. Böylece kişi, Bina’nın Sefira’sı için bir Merkava [yapı/iki tekerlekli araba] haline gelir.
“Fakir”, kişinin bilgi bakımından fakir olduğu, Mitzva’da niyeti olmadığı veya insan ile Mitzvot arasındaki bağ hakkında bilgisi veya anlayışı olmadığı anlamına gelir. Üstelik bu, hedeflememiz gereken niyetin ihsan etmek için olacağını hissetmek, çok fazla çalışmadır. Kişi, Mitzvot’u zaten birçok kez yerine getirdiğini ve Mitzvot’un insanları arındırmak için verildiğini, ancak Mitzvot ile meşgul olmaya başladığı andan itibaren azıcık bile hareket etmediğini görür.
O zaman, derece olarak herhangi bir yükseliş hissetmez. Aksine her seferinde gerçek niyetten ne kadar uzak olduğunu görür.
Bu konuda şöyle yazılmıştır: “Zengin yarısından fazlasını vermeyecek”, yani kısmetinden memnun olanın bütünlük hissinin yarısından fazlasına sahip olmayacak, sadece yarısı ve daha fazlasını değil. Çalışmanın diğer yarısında ise, fakir gibi olmalı ve hissini, niyetinin bakış açısından görmelidir. O zaman kendini küçültür yani çalışmasında kesinlikle hiçbir tat veya his yoktur.
Ancak kendini yarıdan fazla küçültmez. Diğer yarısını da “zengin” niteliğiyle yani kısmetinden memnun olan biri niteliğiyle çalışmaya bırakmalıdır ve yaptığı işin hangi kısmına sahip olursa olsun, Katnut [küçüklük/bebeklik] tutumunda da olsa kişi yine de bir bütünlük hissedecektir. Buna “orta çizgi” denir. Kişi, bir yola ya da diğerine sapmamalıdır; daha ziyade, eşit olmaları için onları her zaman tartmalıdır. O zaman bütünlüğe ulaşabiliriz.