Mısır’a İniş (1-12) İbrahim’in Sorusu: Onu Miras Alacağımı Neyle Bileceğim? Yusuf Ve Kardeşleri – Kardeşlerimi Arıyorum Mısır’da Sürgün (13-191) Mısır’da Sürgün Mısır’ın Klipa’sı İbrani Adam Ve Mısırlı Adam Mısır Kralı Firavun Pithom Ve Raamses – Arei Miskenot [Keder Şehirleri] Mısır’da Kölelik Musa MISIR’A İNİŞ (1-12) İbrahim’in Sorusu: Onu
Dinle, İsrail: Yaradan bizim Tanrımızdır, Yaradan Tektir. Fısıltıyla: Görkemli krallığı sonsuza dek sürecek olan [O’nun] Adı kutsanmıştır. Yüksek sesle okuyun: Tanrınız Yaradan’ı (YHVH’i1) bütün kalbinizle, bütün ruhunuzla ve bütün gücünüzle seveceksiniz. Ve bugün size emrettiğim bu sözler, kalplerinizde olacak. Ve onları çocuklarınıza tekrar tekrar öğreteceksiniz. Ve evinizde otururken
Bölüm 1 / Bölüm 2 / Bölüm 3 / Bölüm 4 / Bölüm 5 / Bölüm 6 / Bölüm 7 / Bölüm 8 / Bölüm 9 / Bölüm 10 / Bölüm 11 / Bölüm 12 Bölüm 1 (1) Kudüs’te kral olan Davut’un oğlu Vaiz’in sözleri. (2)
9 Şubat 1966 “O’nun arzusu Efendimizin Tora’sındadır ve kişi, O’nun Tora’sının yasasını düşünür” vs. Bilgelerimiz, bunu birinin öğrenmeden önce, diğerinin ise öğrendikten sonra olduğu şeklinde yorumlamışlardır. Yaradan’ın Tora’sıyla ilgili olarak neden “Onun arzusu” yazıldığını sormalıyız. Konuyu etik açıdan anlamak için, Yahudi Ortodoks okullarına giden ve gece gündüz çalışan
Bilgelerimiz, “O nesil neden yok edilmeliydi?” diye sordular. Biri “Putlara boyun eğdikleri için”, diğeri de “O kötü kişinin yemeğinden zevk aldıkları için” dedi. Neden “O kötü kişinin yemeğinden yedikleri için” demediklerini, bunun yerine “zevk aldıkları için” dediklerini sormalıyız. Çalışmada iki anlayış vardır: 1) Putlara boyun eğmek demek olan
Hanuka, Kislev, Aralık 1960 Bilgelerimiz şöyle der: “Hanuka nedir? Bilgelerimiz, ‘Kislev’in yirmi beşinde, Hanuka günlerinde’ dediler” vs. (Şabat [Sebt] 21a). Yani, Hanu-Koh [buraya park etti], çünkü yirmi beşinde savaşta park ettiler. Park etmenin özellikle çalışmanın ortasında anlamına geldiğini anlamalıyız. Güç kazanmak için durur ve dinleniriz, böylece yürümeye devam
Genel olarak çalışma şöyledir: 1) Korku: Buna “ilk emir” denir. Bu da şu iki anlayış olan “ yüce ve hükmeden” şeklindeki korkudur: 1) Kişi, O’nun yüceliğini edinir. O zaman, Yaradan’ın yüceliğini görmesiyle, kalbine korku yerleşir çünkü Yaradan’ın yüceliğini edinir. Bu durumda, yüceliğin ölçüsü korkunun ölçüsünü belirler. Bunda bir
Birkaç yerde yazılı olana bir açıklama, alan herkes öncelikle Sefira Keter’de ve sadece Nefeş niteliğini alır. Hohma’nın Kli’sini [kabını] ıslah ettiğinde, Keter’in Kli’sinde Ruah ile ödüllendirilir ve Nefeş Hohma’nın Kli’sine iner ve bu böyle devam eder. Bu böyledir çünkü daha arı Kli’yi ve ardından daha kalın, bayağı niteliği
Salik BeRe’uta [lit. Arzuda yükselmiş (Aramice’den): aranan] olarak adlandırılan Aviut [kalınlık] Şoreş [kök] ile Histaklut Dak [lit. ince bakışlı] olarak adlandırılan Behina Alef [ilk anlayış] Aviut arasındaki fark nedir? Aviut Şoreş’te Nefeş’in ışığı kıyafetlenir ve Histaklut Dak’ta Ruah’ın ışığı yayılır.
Yukarıdaki Tanrı’nın bir parçası olan ruhla ilgili olarak, Kabalistler, onu bir dağdan oyulmuş bir taşa benzetmişlerdir. Soru ise şudur: O’nun özünden olduğu için nasıl olur da dağla aynı materyal olduğu söylenebilir? Bunu, varoluştan varoluş olarak ayırt edildiğini kastettikleri şeklinde yorumlamalıyız. Bu yüzden dağdan bir taşla karşılaştırma yapmışlardır. Aradaki
Bir bütün olarak insan iki idrakten oluşur: 1) kendi varlığı, 2) realitenin varlığı. Realitenin varlığı üç anlayışa ayrılır: 1) Gereklilik, bu olmadan realite varlığını sürdüremez. Bunun için günde küçük bir dilim kuru ekmek yemek ve bir bardak soğuk su içmek, birkaç saat elbiseleri üzerindeyken uyumak ve hatta bir
“O ve ben aynı yerde barınamayız.” Tövbe, kişinin köküne dönmesi, O’nun önünde iptal olması anlamına gelir. Bir kişi her zaman cennetin ihtişamını artırmayı düşünürken, kendini Tanrısallığın önünde iptal ettiğinde, köküne döndüğünde buna “tövbe” denir. Ama kişi gururlu olduğunda, yani O’nun önünde iptal olmak istemediğinde, bu demektir ki özellikle
“İnsanın eğilimi onu her gün yener ve Yaradan ona yardım etmedikçe bunun üstesinden gelemez.” Bu demektir ki, kişinin talep ettiği yardım sadece Yaradan’ın ona yardım etmesidir, başka bir gücün değil, yani Yaradan’a inancı gerçekten olacaktır. Bu inancı edindiği ölçüde, eğiliminin üstesinden gelir. “Arınmak için gelene yardım edilir” sözünün
Zohar, VaYechi: “Yakup’ta kötülük görmedi ve İsrail’de emek görmedi.” Yine de Yakup’ta emek niteliği vardır ama İsrail’de bu nitelik ortadan kalkmıştır. Tora ve Mitzvot [emirler] ile meşgul olunduğu için kötülüğün olmadığı yere “emek” denir. Diğer bir deyişle, onlar ödül ve ceza olarak kabul edilen Tora ile meşgul olurlar.
Bir eksiklik, yani ışıktan gelen bir eksiklik, ışığın parlaması dışında. Ancak Tzimtzum’dan [kısıtlama] sonra, alma arzusu aracılığıyla, ışıktan bir eksiklik yaratıldı. Ve yine de, bir süsleme olarak Tzimtzum vardı.
Bir kişi ihsan etmek için haz aldığında neden haz almaya izin verilir? Neticede neden ihsan ediyor? Çünkü haz alır. Dolayısıyla zaten ihsan etmekten haz almaktadır, çünkü haz almasaydı ihsan edemezdi. Kendini zorladığını söylesek bile, soru neden kendini zorladığıdır. Sonuçta bu da bir haz içindir. Ve ceza korkusunu edinecek
“İhtişamını göğe ver” diyen melekler hakkında yorum yapmalıyız. Görünen o ki, şunu sormalıyız: Tora maddesel bir şey midir? Eğer aşağıya veriliyorsa, yukarıya da verilemez mi? Sonuçta, Tora hem insanlara hem de meleklere verilmelidir. Meleklerin şikâyetinin, Tora’nın melek niteliğindeki insanlara verilmesi gerektiği yönünde olduğunu söylemeliyiz. “İhtişamını cennete ver” yani
Kitaplarda kötü eğilimin yenilgiye uğratıldığında kendisinin de tatmin olduğu yazılıdır. Zohar’da bir kralın oğlu vs. hakkında bir alegori vardır. Kötü eğilimin “alma arzusu” olarak adlandırıldığı ve bu alma arzusu üzerinde bir Tzimtzum [kısıtlama] olduğu, yani kendisine verilmediği için hiçbir şey almadığı şeklinde yorumlamalıyız. Ancak kişi kötü eğilimi yendiğinde,
“Ve onlara doğru koştu.” Midraş’ta: “İbrahim dedi ki, ‘Sünnet olmadan önce yoldan geçenler bana gelirdi. Şimdi sünnetli olduğum için gelmiyorlar’ dedi. Yaradan ona şöyle dedi: ‘Sen sünnet olmadan önce, sana sünnetsizler geliyordu. Şimdi, Ben ve beraberimdekiler sana ifşa olduk’ dedi, ‘Ve yukarı yükseldi’, ‘Ve gördü’ diye yazıldığı gibi.”
“İçinde cennet korkusu olanlar.” Cennet korkusunu edinmek, “onun etrafında çok fırtına oldu” cümlesinde olduğu gibidir. Cennet korkusu nedir? Kişinin günah işlemeyeceğine yani kendisi için almayacağına dair inançtır. Daha sonra, Tora’nın sırlarının ifşasıyla ödüllendirildiğimizde, Dvekut [bütünleşme] ile ödüllendiriliriz. Sonrasında, kişi, cennetin bakış açısıyla ama üst olanın arzusuyla arındığında, korku
“Bu yer ne kadar da korkunç? Burası Tanrı’nın evi olmalı.” Kişi Keduşa’nın [Kutsallığın] otoritesi altına girmek istediğinde, korkuyu üstlenmelidir, çünkü korku yoksa, bilgelik de yoktur. Bu demektir ki, eğer bilgelik kişiyi korkuya getirmezse, o bilgelik değildir. Ancak korku da kişiyi bilgeliğe getirmelidir, çünkü “Cahilin günahtan korkusu yoktur”, zira
“Cennet krallığının yükü nedir? Bu, kendisinden dünyaya fayda sağlamak amacıyla ilk başta üzerine bir yük konan öküz gibidir… Eğer ilk önce bunu kendi üzerine almazsa, çalışamaz” ( Zohar, BaHar, Madde 3, Sulam ‘da [ Zohar üzerine Merdiven yorumu]). Şunu söylemeliyiz ki, kişi tüm temel olan “mantık ötesi” denilen
Nikâhı kendisinde ve başkasında olmayan her kadının çocuğu da onun gibidir. Peki hangisi? Bir hizmetçi ve bir yabancının çocuğu. Kenanlı bir hizmetçi hakkında ne biliyoruz? Rav Huna, “Kara, ‘Burada eşekle otur’ dedi, eşek gibi olanla” dedi, bu da evliliğin geçerli olmadığı anlamına gelir. “Onun çocuğu da onun gibidir”,
“Günün sıcağında.” Bilgelerimiz, Yaradan’ın onu misafirlerle rahatsız etmemek için güneşi kılıfından çıkardığını söylemiştir (Baba Metzia 86b). Başka bir deyişle, kişi sünnet edildikten sonra, Yaradan’ın kendisine ifşa olmasıyla ödüllendirilmiştir ki bu da Yaradan’ın gizlilikten ifşaya çıkması olarak kabul edilir. Buna “güneşin kınından çıkarılması” denir. Doğal olarak, seçim yapmak için
Yeni doğan bir bebek dünyaya geldiğinde iki güç edinmelidir: 1) alma arzusunun gücünü, 2) ihsan etme arzusunun gücünü. Bu amaçla, yeni doğan bebek iki kez kesilir: 1) Bebeğin göbeğiyle anne arasındaki bağın kesilmesi, bu sayede ağız açılır ve göbek kapanır. Ağız kapandığında, bebek hâlâ kendi otoritesine sahip değildir.