Not 447
“Seni duydum ve korktum.” Bu, artık tam bir bütünlük içinde olmasına ve ekleyecek hiçbir şeyi olmamasına rağmen, yaşadıklarından dolayı korkusunu büyüttüğü şeklinde yorumlanmıştır. Ama bu, onun geçirdiği evrelerden yani Katnut [küçüklük / başlangıç] zamanından, onun tüm çalışmasını tamamlanmamış olduğu zamandan gelir. Bundan, onun uzun bir süre Yaradan’la barışık olmadığı sonucu çıkar.
Kişi şimdi bunu ıslah etmek ister çünkü bir zamanlar böyle bir durumda olduğu için, kendini sakinleştiremez. Bundan utanç duyar ve artık korkuyu ve utancı büyütür.
“Senden korkanlara süs için dalgalanacak bir bayrak verdin, Selah.” (Mezmurlar 60). “Süsleme”, arzu noktasındaki süs anlamına gelmektedir. Kişi, ihsan etme koşulunda yürümeyi istemekle, bir mucize ile ödüllendirilir çünkü bu, doğaya ve akla aykırıdır ve insan buna muktedir değildir. Aksine, yukarıdan bir mucizeye ihtiyacımız vardır. Mucizeye göre, korku ile ödüllendiriliriz. Bundan, O’nun adından korkanların, mucize ile ödüllendirildikleri sonucu çıkar.
Bu, “dalgalanacak bir bayrak” tır ve tam da alma arzusu koşulunda iken bir süsleme ile yürümek isteyenler içindir. Buna karşılık, süsleme ile yürümeyenler ve tüm çalışmaları bedensel veya manevi alma arzusunda olanlar, onlar, Keduşa [kutsallık] ve mucize yolunda değillerdir. Bilgelerimizin “Her gün bir mucize olmaz” dediği şeyin anlamı budur.
Bu demektir ki, gün olarak kabul edilen her şey – öğrendiğinde, dua ettiğinde, coşkulu ve morali yüksek olduğunda – bir mucize olarak kabul edilmez zira onun yapısı, ister kalpte ister akılda olsun, yalnızca alma arzusudur. Daha ziyade, özellikle süsleme esasına göre yapılan çalışma, mucize olarak kabul edilir, mantık dâhilinde olan değil.
“Lambanın önünde, yedi mum yanacak.” RAŞİ bunu, hal böyle iken kişi, onun ışığına ihtiyaç duyduğunu söylemeyecek, şekilde yorumladı.
“Böyle söylemeyi düşünür müydün?” diye sormalıyız. Daha da kafa karıştırıcı olan, bilgelerimiz Masechet Şabbat’ta [Şabat], “Yaradan’ın onun ışığına ihtiyacı mı var? Sonuçta, İsrail çölde kaldığı kırk yıl boyunca, sadece O’nun ışığında yürüdüler. Daha ziyade bu, Şehina’nın [Kutsallık] İsrail’de yaşadığına dair dünya insanlarına bir tanıklıktır.” der. Tanıklık nedir? Rav, “Bu içine diğerlerinin ölçüsü kadar yağ konulan bir batı mumudur ve kişi bundan ışık alır ve sonuca ulaşırdı.” der.
“O’nun ışığı”, ihsan etme kapları olarak kabul edilen, Hasadim’in [merhamet] ışıklarıdır. “İhtiyaç duymak”, Yaradan’ın yollarında yürümeleri için Yaradan’ın onlara yol göstermesi gerektiği anlamına gelir. Aksi takdirde kutsal işlerine devam etmeyeceklerdir, “Onun ışığına ihtiyacı var mı?” demek, Yaradan ister mi ve buna ihtiyaç duyar mı demektir ve Yaradan’ın yolunda sadece alma kaplarında alınan “aşağıdakilerin ışığı” olarak adlandırılan, alma kaplarında alınan Hohma (bilgelik) ışığı aracılığıyla yürümelerine dair bir üst arzu varsa, başka yol yoktur.
Onlar, İsrail’in çölde yürüdüğü kırk yıl boyunca, yalnızca O’nun ışığıyla yani yalnızca Yaratıcı’da var olan “ihsan etme kaplarına bürünmüş ışık” olarak adlandırılan Hazeh ve yukarısından gelen gizli bir dünyayla yürüdüklerine dair kanıt getirirler.
Bununla birlikte, lambanın ışığı altta yanmasına rağmen, yağ, alttakinin Kelim’inde [kaplar] parlayan Hohma ışığı anlamına gelir. Yine de, “lambanın önünde” ifadesi, hem sağ hem de soldaki herkesin, orta çizgiye doğru dönmesi anlamına gelir.