Not 395
Mart 1979
“Genel”in ve “özel”in niteliklerinin olduğu bilinmektedir. İsrail’deki genel halka “cansız” denir. Bu, sadece genel bir hareketi olan ve her türün herkes için kendine özgü bir niteliği olan Nefişa [hareketsizlik/dinlenme] kelimesinden, Nefeş’in niteliği olan bir “hayvan” olarak kabul edilir.
Tersine, “bitkisel” niteliğin kendi kişisel hareketi vardır. Buna “insan” denir, “çünkü adam tarlanın ağacıdır.” Bitkisel hayatta her zaman sürekli büyüyen bir yenilenme vardır.
“Cansız”da, nasıl büyüdüğü açık değildir. Buna “genel hareket” denir, burada genel olarak “cansızlıkta” bir büyüme vardır. Bu nedenle, genel halk her zaman genellikle iyidir.
Tersine, bireyde, “insan tarlanın ağacıdır” niteliğine ait olanlarda, her zaman yenilenmeler, yani büyüme olmalıdır. Sürekli büyürler çünkü bu, “Davud’un Oğlu [Mesih] bedendeki tüm ruhlar tüketilmeden önce gelmez” sözünde (Yevamot 62a) olduğu gibi, üst bolluğun tezahür şeklidir.
Dolayısıyla, Ein Sof’tan [sonsuzluk] yayılmayan bir ışık yenilenmesi yoktur çünkü bu şekilde bolluk birer birer genişler. Bu nedenle insan sürekli yaptığı işi yenilediğinde daima “yürüme” durumundadır. Derecesinde kalırsa, yukarıdan indirilir ve sonra “alçalış” olur.
Bu onun bir kez daha yeni bir dereceye yükselme ihtiyacı duyması için böyledir çünkü bu her yükseldiğinde bir önceki derecesine yükseldiği anlamına gelmez ama bu her zaman yeni bir koşuldur. Bunu takiben ya yükselir ya da alçalır ama “durmak” insanın niteliğiyle ilgili değildir.
Tersine, “Keduşa’nı [kutsallık] cansız” niteliğine ait olanlar “ayakta” olarak kabul edilir, yani onların derecelerinden düşmeleri gerekmez. Daha ziyade onlar, bitkiselde olduğu gibi bireysel değil, sadece kolektif harekete sahip olan “cansız” niteliğindedirler.