Kişi LoLişma’dan Lişma’ya gelir. Eğer dikkat edecek olursak, LoLişma döneminin daha önemli bir dönem olduğunu söyleyebiliriz, zira yapılanı Yaratan ile ilişkilendirmek daha kolaydır.
Bu böyledir, zira Lişma’da kişi yaptığı sevabı Yaratan’a bütünlük içerisinde hizmet ettiği için yapar ve tüm yaptıkları Yaratan içindir. Yani davranışın sahibi kendisidir.
Ancak, kişi LoLişma ile ilgilenirken, kişi yaptığı iyiliği Yaratan için yapmamaktadır. Şöyle ki kişi Yaratan’a bir ödül hak ediyormuş şikâyetiyle gelemez. Çünkü Yaratan kişi açısından borçlu değildir.
O zaman neden o iyiliği yaptı? Sadece Yaratan kendisine bir fırsat verdiği için ve bu fırsatla kişi kendisini zorlar ve yapar.
Örneğin, bir insanın evine insanlar gelince ve kişi tembelliğinden utanırsa, kişi eline bir kitap alır ve Maneviyatı çalışır. O zaman, kişi kimin için maneviyatı çalışır? Bu Yaratan’ın sevabı için değildir, Yaratan’ın gözünde değer kazanmak için değildir ama evinin sınırlarına gelen ziyaretçiler içindir, başkalarının gözünde değer almak içindir. Dolayısıyla ziyaretçiler için ilgilendiği bu manevi çalışma için kişi nasıl Yaratan’dan bir ödül bekleyebilir ki?
Şöyle ki bu kişi için, Yaratan’ın borç hesabına kayıt edilmemiştir ve onun yerine kişi ziyaretçilerinin hesabına işleyebilir ve ziyaretçiler kendisine bir ödül ödemesi yapabilirler, yani maneviyat çalıştığı için itibar göstersinler. Ancak kişi hiç bir şekilde Yaratan’ın hesabına borç kaydedemez.
Kişi kendisini incelediği zaman ve sonunda kendisine maneviyatla ilgileniyorum dediği zaman, yani ziyaretçileri bir kenara attığı zaman ve sadece Yaratan için çalışıyorum dediği zaman, o zaman kişi hemen her şeyin Yukarıdan idare edildiğini söylemeli. Yani Yaratan kişinin maneviyatla ilgilenmesini istediğini ve aslında gerçeğin bir parçasını bile almaya layık olmadığını, zira Yaratan kendisine sahte bir amaç verdi ve bu sahte amaçtan dolayı maneviyatla ilgilendi.
Görüyoruz ki, idare Yaratan’ın elindedir kişinin değil. Sonra kişi hala Yaratan’a teşekkür etmelidir, zira bu en alçak halinde bile Yaratan kişiyi yalnız bırakmamıştır ve kendisine güç vermiştir, yani maneviyatla ilgilenecek yakıtı sağlamıştır.
Eğer kişi bu davranışı dikkatli gözlemlerse, kişi operatörün Yaratan olduğunu ve “sadece O her şeyi yapar ve yapacaktır” formu içerisinde görür. Şöyle ki kişi yaptığı iyi şeylerin içerisine hiç bir hareket koymamıştır. Kişi “sevabı” işlediği halde, bunu sevap için yapmaz ama başka bir nedeni vardır, Yaratan’la arasındaki mesafeden kaynaklanan bir nedeni vardır.
İşin gerçeği kişiyi buna mecbur eden de Yaratan ve sebep de Yaratan’dır, ancak Yaratan kişinin içerisinde farklı bir giysiyle barınmıştır, bir “Sevap” olarak değil, ancak başka bir korku ya da sevgi ile. Şöyle ki tüm LoLişma sürecinde yapılan iyi bir şeyin kişiye değil de Yaratan’a mal edilmesi daha kolaydır.
Bu basittir, zira kişi bir şeyi Sevap için yapmak istemez başka bir sebep için ister. Ancak Lişma’da, kişi Sevap için çalıştığını bilir.
Bu şu demektir, yani sevap için kendisi sebep olmuştur, yani bu sevap fikrini ve arzusunu kişinin kalbine Yaratan koymamıştır, kendisi seçmiştir. İşin gerçeği aslında her şeyin Yaratan tarafından yapıldığıdır, ancak kişisel ilahi takdir kişinin ödül ve cezayı edinmesinden önce edinilemez.