18 Ekim 1975
“Bütün dünya sana erdemli olduğunu söylese bile, kendi gözünde günahkâr ol.”
Yaradan’ın hizmetkârlarında iki anlayış vardır:
1) Kişi “erdemli” olarak kabul edilir. Örneğin, şafaktan önce kalkmak için sabit bir zamanı olan ve uykusundan uyandığında hemen çalışmak için kalkan kişi, çünkü beden de insanın Tora ve Mitzvot [emir] ile meşgul olması gerektiğini ve başka türlü olamayacağını anlar. Kişi iyi bir çevrede doğmuşsa, çevresini örnek aldığını ve Tanrı korusun yabancı düşüncelere sahip olmadığını anlar, çünkü başka türlü nasıl olabilir ki?
Bu kişi “erdemli” olarak kabul edilir çünkü yaptığı şeyler Yaradan’ın Mitzvot’unu yerine getirmek, Yaradan’a hoşnutluk getirmek içindir ve kendisinde herhangi bir eksiklik hissetmez. Aksine, her zaman ekler.
2) Bazı insanlar vardır, her zamanki saatte şafaktan önce kalkmaları gerektiğinde, bedenleri buna karşı çıkar ve onlara yabancı düşünceler getirir, “Bu çalışma ne için? Dün şafaktan önce kalktığında ne kazandın? Öğrendin ve dua ettin, ama bundan kim kazançlı çıktı? Tora’da daha fazla bilgi edinmiş olman ya da dua etmiş olman sana ne katacak? Çoğu insan gibi davranabilirsin: Zamanında kalkarlar, zamanında öğrenirler ve zamanında dua ederler. Neden erken kalkman ve çoğu insandan daha fazla çaba sarf etmen gerekiyor?”
Bu durumda o kişi “günahkâr” durumundadır çünkü “Bu çalışma ne için?” niyeti ortaya çıktığında, hiçbir mazeret mantık ötesi niteliğiyle üstesinden gelemediği sürece işe yaramaz.
Başka bir deyişle, bedene şunu söylemelidir: “Haklısın, yani tüm şikâyetlerin doğru ve onları haklı çıkaramam. Ama şimdi Tora’yı ve Mitzvot’u mantık ötesi bir şekilde yerine getirmek istiyorum” demelidir, çünkü yapmak duymaktan önce gelir, çünkü kişi sadece eylemde çalışabilir ama niyette çalışamaz, zira niyet açısından bakıldığında, yani amaç açısından bakıldığında, beden bunu anlayamaz.
O halde “Kendi gözünde günahkâr ol” durumundadır. Gözler Hohma [bilgelik] anlamına gelir, yani “amaç” olarak adlandırılan düşünce ve aklın, eylemin ne için olduğunu bildiği anlamına gelir. Bu nedenle, kişi bilmediğinde, yani aklın bakış açısından, günahkârdır. Dolayısıyla, yalnızca mantık ötesinde çalışabilir, buna “yalnızca yapmak” denir.
Bedenine, “Her zaman yap, o zaman duymakla ödüllendirileceksin” der, çünkü mantık ötesi çalışmayı kendine görev edinmediği sürece Tora’nın görüşünü anlayamaz. Dolayısıyla, insanın birincil çalışması burada mantık ötesinde başlar.