Not 507
Sevincin bir varlık olmadığı, bir şeyin ürünü ve sonucu olduğu bilinmektedir. Eğer kişi biraz hazza sahipse, o haz “sevinç” denilen heyecanı doğurur. Buna göre, hayatında hiç hazza sahip olmayan birinin, neşe duyamayacağını anlıyoruz çünkü “sevinç” denen bu doğal sonucu ortaya çıkaracak neden ve anlayıştan yoksundur.
Küçük çocukların her zaman mutlu olduğunu görürüz. Bunun sebebi, zihinlerinin küçük olması nedeniyle her şeyden haz alabilmeleridir. Değerlendirme yapmazlar ya da hesaplamazlar ve onlara mutlu olmaları için bir neden veren, her küçük şeyde memnuniyet ve haz bulurlar.
Fakat insan büyüdüğünde, olgunluğu her şeyden heyecan duymasını engellediğinden, olgunluğunun ölçüsüne göre haz alma konusunda sınırlı hale gelir. Doğal olarak, hiçbir şeyden haz alamaz.
“Bilgi eklemek, acı eklemek” ifadesinin anlamı budur, zira bilgi sahibi olan şımarıktır ve ona verdiğiniz her yemek onu memnun edemez. Böylece insan, bu dünyadaki tüm hazlar arasında hiçbir şeyin ona mutluluk veremeyeceğini veya onunla mutlu olabileceği şekilde onu memnun edemeyeceğini görsün diye, bu kasıtlı olarak böyledir, zira bu hazlar sadece küçük akıllara uygundur.
Dolayısıyla bu, kişiye bu dünyanın ihtiraslarından kurtulma ve yalnızca maddesellikten daha önemli olan şeylerden haz almaya başlama yeteneği verir, böylece manevi şeylerden memnuniyet ve haz alabilir ve sadece bundan mutluluk duyar ve yalnızca bu tür hazlar ona sevinç getirebilir.
Dolayısıyla, hazzı yemekten, içmekten, saygı görmekten ve benzeri şeylerden başka bir şey olmayan birisine baktığında, onu oyuncaklarla oynamayı seven küçük bir çocuk gibi görür.
Diğer insanların sahip olduğu neşeye sahip olmadığını gören kişide, bunun nedeni daha yüksek bir seviyede olmasıdır. Bu nedenle, Yaradan’ın kendisine Tora’yla meşgul olmaya ve çalışmaya başlaması için bir şans verdiğini bilmelidir ve bu ona “Mitzva’nın [emir] sevinci” denilen, gerçek sevinci getirecektir.