Görüyoruz ki bir kişi, arkadaşına göndermek istediği mektubu—ister ona bir şey bildirmek, ister bir şey istemek için olsun—kendi eliyle yazmak zorunda değildir. Onun imzası, mektubun doğru olduğunun ve gerçekten kendisi tarafından gönderildiğinin kabul edilmesi için yeterlidir.
Tersi de böyledir: Eğer kişi mektubu kendi eliyle yazmış, fakat imzayı başkası atmışsa, arkadaşı el yazısını tanısa bile bu mektup doğru olduğuna dair bir kanıt sayılmaz.
Yaradan çalışmasında “yazı”, beyaz üzerine siyah demektir. Bu da kişinin Tora ve Mitzvot’’ta [emirlerde] yaptıklarını kalbine kazıması yani yaptığı iyi işlerin yazılması anlamına gelir.
Yazının en iyisi için olmasını, yani iyi işler olmasını isteriz. İmza ise yazıya tanıklık eden niyettir. Bu, insanın hangi Mitzvot’u kimin için yerine getirdiğini, niyetinin gerçekten Yaradan’ın rızası için olup olmadığını gösterir.
Mitzvot ve iyi işlere “iyi yazı” denmesinin sebebi, bunun tam tersinin yani kötü işlerin de söz konusu olabilmesidir. Bu nedenle önce iyi işler yapılmalıdır; bu da Tora ve Mitzvot’u içtenlikle yerine getirmektir.
Daha sonra, her şeyin Yaradan’ın rızası için olmasını “amaçlamak” olarak adlandırılan niyet meselesi gelir, çünkü dikkat olmadan kişi Tora ve Mitzvot’u kimin için ve hangi amaçla yerine getirdiğini bilemez. Amacının tümüyle Yaradan’ın rızası için olmaması mümkündür.
Bu yüzden “İyi yazı ve imza” deriz: önce “beden” denilen eylem, sonra da “ruh” denilen niyet olmalıdır.