“Eğer içinizden biri Efendimize bir sunu getirirse.” Sunular konusu bize kişinin kendisini Yaradan’a yaklaştırması gerektiğini ima eder, Korban [sunu/kurban] Hitkarvut [yaklaşmak] kelimesinden gelir, şöyle yazıldığı gibi, “Ve O’na tutunmak için”, yani “O’nun niteliklerine tutunun, O nasıl merhametliyse siz de öyle merhametli olun.” Ancak bir kişi bütün gün sadece kendi iyiliği için çalıştığında, bununla Yaradan’dan uzaklaşır ve başkasından uzak olan kişi ondan hiçbir şey alamaz.
Dolayısıyla, kişi “sen de merhametli ol” diye gözlemlediğinde, buna Dvekut [bütünleşme] denir ve o zaman Yaradan’la birleşir. Bu nedenle, kişi bir sunuda bulunduğunda, yani Yaradan’a kendi menfaatinden ve hazzından bir parça verdiğinde, bu şekilde Yaradan’a yaklaşır.
“İçinizden biri bir sunu getirirse” ifadesinin anlamı budur, yani kişi Yaradan’a bir parçasını vermelidir, “böylece merhametli olunduğunu” gözlemleyerek, Yaradan’a yaklaşır. Bu, Tapınağın ayakta olduğu zamandı.
Ancak şimdi, suçlarımız yüzünden, Tapınak yıkıldı ve sonsuz ateş iptal edildi ve iş başında bir kâhinimiz, kürsüsünde bir Levili ya da kendi konumunda bir İsrail yok ve siz “dudaklarımızın meyvesini sunalım” dediniz. Bilgelerimiz, kişi sanki günah sunusu sunuyormuş gibi, “Bu sunu yasasıdır” dediler.
Ama herkese Tora’yı öğrenme şansı vermedi. Bu bize İssakar ve Zebulun’un katılımıyla verildi, onlar ikisinden bir nişan yaptılar. Bu nedenle, Tora öğrenenleri desteklediklerinde, sanki kendileri Tora öğreniyormuş gibi olurlar. Dolayısıyla, bununla Yaradan’a yaklaşmakla ödüllendirileceğiz ve bununla “Onu tutanlar için bir hayat ağacıdır ve onu destekleyenler mutludur” ve günlerimizde yakında tam bir kurtuluşla ödüllendirileceğiz, Amin.