1) Rabaş 59. Mektup Omer saymasıyla (Passover akşamı başlayan Şavuot’ta biten yedi hafta süresi) ilgili bilinir ki, insanın öncelikli çalışması kendini Yaradan’a bağlamasıdır. Omer “demetleri bir araya getirmek” kelimesinden gelir. RAŞİ şöyle yorumlar, “kelime anlamı gibi, yani bir araya toplamak.” Bu demektir ki, Yaradan ile ilgili şikâyette sessiz
1) Zohar, Gelinin Gecesi, Madde 125 Rabi Şimon gece vakti, gelin Malhut kocası ile birleşirken, oturuyor ve Tora çalışıyordu. O gece, Şavot gününde, gelin Huppa’nın [düğün çadırı] altında kocası ile beraberken, gelin meclisinin üyesi olan tüm dostlar o gece onunla beraber olmalı ve onun düzeltildiği düzeltmelerde onunla beraber
1) Talmud, Şabat 31a Rabba şöyle demiştir, “Bir kişi yargılandığında ona şöyle denir, ‘İnanca bağlandın mı? Tora’ya vakit ayırdın mı? Çoğalıp meyve verdin mi? Kurtuluşa umut bağladın mı?’” 2) Rabaş, Makale 12, Yaradan’ın Yolunda, Tora ve Çalışma Nedir? (1988) Bu çalışmada, Tora ve çalışma nedir? Bunun cevabı şudur,
Kesef [para / gümüş], Kosef [özlem duyan] ve istediklerini elde etmek için uğraşan alttakinden gelir. Şeref, alttakine bağlı değildir. Aksine, dünyamızda olduğu gibi, insanlar ona saygı duymaları gerektiğini anladıklarında, onun dışından gelir. Bu nedenle, bir kişinin parası olduğunda, şimdi şeref için çalışma zamanıdır. Bir kişi Yaradan’ın yakınlığı için
Yazılıdır “Efendi’ye sevinçle hizmet et,” “Efendi’ye korkuyla hizmet et.” Bir kişi maneviyat eksikliği için dua etmeye geldiğinde, şimdi ihtiyaç duyduğu şeyin maneviyat olduğunu fark ettiğinden mutlu olmalıdır, zira daha önce o şuursuz bir hastaydı. Ardından dua etmek için yer vardır ve daha sonra kişi korkuya sahip olmalıdır.
“Ve oldu ki Musa ellerini kaldırdığında İsrail galip geldi.” “Musa’nın elleri savaşıyor mu?” diye sordular. Cevap: “İsrail yukarıya baktığında onlar galip geldiler” (Roş Haşanah 29a). Yorum: “Yukarı bakmak” ihsan etmek demektir. “Bakmak” meselenin iyi olduğunu görmek demektir, Yusuf ve Benjamin hakkında “Ve gözlerimi çevireceğim” yazdığı gibi, yani ona
Jeru-Salem: “Korku”, korku için neden olan bir eksiklik anlamına gelir. “Tam korku” korkusu olmayan kişidir. “Sağ”, “bütün” olarak adlandırılır. “Sol”, “İshak’ın korkusu” gibi “korku” olarak adlandırılır. Orta çizgiyi birlikte yapmak her ikisiyle birliktedir yani birleştiklerinde o birleşmiş olur – Jeru [Yiraa kelimesinden (korku)] Salem [Shalem kelimesinden (tam)]. “Gözleri
“Ve kötülere, Tanrı dedi ki, “Neden kanunlar kitabım size lazım?”” Dünya sadece [tam] erdemliler ve tam kötüler için yaratıldı.” Tam kötülere, hissettiğinde Mitzvot [emir] olan 613 Eitin’i [Aramice: nasihatler] kullanıyor. Erdemlilere – 613 Pekudin [Aramice: birikimler].
Tora bütünüyle sadece İsrail topraklarında bulunur (Zohar, Haazinu). “Çöl”ün, “yerleşim”in, “dünya”nın ve “İsrail toprakları” nın niteliği vardır. Bu, tüm Mitzvotlara [emirler] bir kişi yabancı ülkelerdeyken bile uyulabileceği anlamına gelir, yani kişi İsrail topraklarının “cennetin krallığı” olarak adlandırılan Keduşa’sına [kutsallığına] girmemiş olsa bile. Bununla birlikte, korku ve sevginin Mitzvot’una
“Bir kişi dikkatin dağılmaması amacıyla Tefillin’e dokunmalı.” Tefillin’e baksaydı dikkatin dağılması için daha iyi olurmuş gibi görünür. Bununla birlikte dikkatin dağılması, Tefillinin, bir Segula [çare / güç] olduğunu ve dokunmaya “bir eylem” denildiğini hatırlamamız gerektiği anlamına gelir. Eyleme, mantığın zıttı olan “inanç” denir; bu mantığa aykırıdır.
Bilgelerimiz sordu, “Hayata ve besinlere ihtiyacımız varsa, besinler için dua etmeliyiz çünkü besinler hayatta olanlara verilmektedir” (Taanit 8b). “Hayat” inanç anlamına gelen “zorunluluk” olarak adlandırılır. “Besinler”, “üsttekinin emri” olarak adlandırılan Torah ve Mitzvot’un [emirler] tatlarıdır. Üsttekinin emri için dua ettiğimizde, inanç veririz, çünkü Tora’yı puta tapanlara öğretmek yasaktır,
Babalar, Merkava’dır [savaş arabası / yapı], “Ve Efendi İbrahim’in üstünde yükseldi.” yazıldığı gibi. At, sahibinin onun tüm ihtiyaçlarını verdiğini düşünür, çünkü onu oğulları gibi sever. Öyleyse o ahırdayken neden oğullar evdedir? Çünkü o evi kirletecektir. Bu nedenle, sahibi onu evin dışında belirlenen yere yerleştirir. Ancak gerçek şu ki
“Arzunuza karşı yaşar, arzunuza karşı ölürsünüz” Bir kişi kendisi için canlılık almak istemezse, o zaman o canlıdır. “Arzunuza karşı ölürsünüz.” Eğer bir kişi ölmek istemezse, bilgelerimizin dediği gibi, “Hayatlarındaki kötülere “ölü” denir”, ne kadar kötü olmak istemezse o kadar ölüdür. Yani kişi “ölü” denilen kötülüğün tanınmasına ulaşır. Aksi
İnsanın alışlarında yedi yolu ayırt etmeliyiz ve her yolda özel koşullar vardır: 1) Bağışın alınması 2) Bir hediyenin alınması, 3) Para ile kazanç yoluyla alım, 4) Takas yoluyla alım, 5) İş için maaş alınması, 6) Bir borç iadesi yoluyla alım 7) Bir kredinin alınması. “Bir borç iadesi yoluyla
Yukarıda Tanrı’nın bir parçası olan ruh, uluslar arasında esirdir. Yani, her kişi küçük bir dünyadır ve dünyanın yetmiş ulusundan oluşur ve hepsi “kalpteki nokta” denilen onun ruhunu yönetir. Bu nedenle, “Eğer giderseniz” — ihsan etme niyetini ifşa etme yeri olan isteğe bağlı bir savaşa- çünkü savaş aracılığıyla kalpteki
Eğimin savaşı içsel ve dışsaldır. Bu, her birinin diğerinin teslim olmasını istediği bir boks maçı gibidir. Başka bir deyişle, biri diğerini öldürmek istemez. O zaman, savaş kıyafetsizdir, ama bir güç savaşıdır: Daha fazla güce sahip olan diğerine boyun eğdirir. Benzer şekilde, eğimin savaşında, onu öldürmeye gerek yoktur. Daha
“Yunanlılar etrafımda, sonra Haşmonayimlıların günlerinde toplandılar.” Yunanlılar, Keduşa’nın [kutsallık] zıttı Klipa’dır [kabuk / deri]. Keduşa, mantık üstü inanç niteliğidir ve Yunanlılar açıkça mantık içinde giderler. Yunanlılar özellikle Haşmonayimlıların günlerinde gelir, yani tam da bir kişi Keduşa’nın yolunda yürümek istediğinde. Bundan önce Yunanlılara yer yoktur, çünkü “Tanrı onları birbirine
İhsan etme yolunda yürüdüğümüzde, kişinin iyi eylemlerinden hiçbiri onunla kalmaz. Bunun yerine, her şey yükselir, Zohar’da yazıldığı gibi, korku ve sevgi eylemleri dünyaya uçar, yükselir. Tersine, Lo Lişma’daki [O’nun uğruna değil] bir eylem aşağıda kalır, yani o zaman bir kişi Tora’ya ve iyi eylemlere sahip olduğunu hisseder.
Baal HaSulam öyle yaptı ki, sıradan bir insan onun yolunu izlerse, tıpkı özel bir bilge öğrenci gibi Yaradan’ ile Dvekut’a (yapışma) ulaşabilir. Ondan önce, biri Yaradan ile Dvekut ile ödüllendirilmek için yüce bir bilge öğrenci olmak zorundaydı. Baal Şem Tov’dan önce, kişi hatta dünyanın en yüceleri arasında olmalıydı,
“Baba beyazı verir.” Erkek, Behina Dalet’in [Dördüncü Safha] “öz-sevgi” denilen alma kaplarının değerini düşürür. “Anne kırmızıyı verir.” Dişi Kelim’i [kapları] verir. Ancak, onlar ihsan etme kaplarıdır. Sonuç olarak, alma kaplarının kullanıma uygun olmadığına karar vermeden önce ihsan etme kaplarının elde edilmesi imkansızdır. Yani, öz-sevginin yanlış olduğunu bilmeden ki
Çalışacak güce sahip olmak için yemek yeriz ve yiyecek bir şeyler elde etmek için çalışırız, ardından çalışacak güce sahip olmak için yemek yeriz ve böyle devam eder. Hangisinin önemli, hangisinin önemsiz olduğunu anlamalıyız. Bu çok basittir: Bir kişiye hangisini bırakmak istediğini sorarsanız, yani size bunlardan birini vermek istiyoruz
Genel olarak dünya için, O’nun İlahi Takdir’i halktan gizlidir. Yani dünya, kendi üzerinde rehberlik olduğuna inanmaz ve her şeyin bir lider olmaksızın gerçekleştiğini düşünür. Bu nedenle, Yaradan dünyayı ifşa olan bir ödül ve ceza ile yönetir. Bu, yaratılanların Yaradan’ın “doğa” olarak adlandırılan yasalarına uymaları veya hemen oracıkta cezalandırılmaları
Bir kişi bazı maddesel dertlerden mustarip olduğunda, Yaradan onu cezalandırdığı için üzgün olmalıdır ki kişi dertlidir. Eğer üzülmezse, bu bir ceza değildir, zira bir kişiyi inciten şey bir cezadır ve ister gerekli şeyleri sağlama hususunda ister hastalık hususunda kişi durumuna tahammül edemez. Eğer üzüntü hissetmediğini söylerse, o zaman
“Her kim öfkeli ise putperestlik yapmış gibidir” zira tüm günahlarda, yalnızca tek bir günah vardır: Şehvet. Bununla birlikte, onlarda gurur yoktur, zira kişi şehvetin üstesinden gelme yetersizliğiyle ilgili gurur duymaz. Bu öfke ile böyle değildir. Öfkenin şehvetinden zevk almasının yanı sıra, kişi öfkeli olmaktan da gurur duyar, çünkü
Ani bizim arzumuzdur. Ein, arzumuzun iptali. Bizim arzumuz almak içindir ve Nukva [Aramice: dişi] olarak adlandırılır. Yaradan’ın arzusu ihsan etmektir. Sonuç olarak, bir kişi Ani’yi iptal ettiğinde, Ani ve Ein birleştirilir. Bu, çalışmamızın Ani’yi Ein’e dönüştürmek, yani Nukva’nın arzusunu ihsan etme arzusuna dönüştürmek olduğunu ima eder. Ama bir