6 Ocak 1948, Tevet 24’te duydum
“Rüşvet, bilgelerin gözlerini kör eder.” Bir kişi çalışmayı ve çalışmanın koşullarını eleştirmeye başladığında, iki nedenden dolayı çalışmayı üstlenemeyeceği ihtimaliyle karşı karşıya kalır:
1. Çalışmanın ödülü yüzde yüz kesin değildir. Kişi, ödüllendirilmiş olanları görmez ve çalışmanın zorluğuna katlanan insanları ziyaret ettiğinde, onların çalışmaları için ödüllendirilip ödüllendirilmediklerini görmez. Ve kendine “Neden ödüllendirilmediler?” diye sorarsa, en iyi cevabı verebilirse, bunun nedeni onların çalışmanın koşullarına harfiyen uymamış olmalarıdır. Ancak emirlere harfiyen uyanlar, ödüllerini tam olarak alırlar.
Ve sonra ikinci bir soru gelir: Kişi, çalışma koşullarına dostundan daha uygun olduğunu, tüm şartlarla başa çıkabileceğini bilir. Dolayısıyla, kimsenin kendisini kaçmakla suçlayamayacağından yüzde yüz emindir ve yüzde yüz haklıdır.
2. Bu nedenle şu soru ortaya çıkar: Çalışmaya başlayan kişi, tüm hesaplamaları kesinlikle deneyimlemiştir, ancak yine de çalışmayı üstlenmiştir. Öyleyse, kendisindeki tüm soruları nasıl cevapladı? Mesele şu ki, gerçeği görmek için açık gözlerle bakmamız gerekir. Aksi takdirde, sadece kimin haklı olduğunu, adil olanın mı yoksa dünyanın mı haklı olduğunu gördüğümüzü düşünürüz. Ama gerçekte, adaleti görmüyoruz. Gözlerimizi açık tutmak için rüşvetten sakınmalıyız, “çünkü rüşvet bilgenin gözlerini kör eder ve erdemlinin sözlerini saptırır.”
Rüşvetin özü, alma arzusundadır. Bu nedenle, kişinin başka seçeneği yoktur, önce çalışmayı tüm şartlarıyla, hiçbir bilgiye sahip olmadan, sadece mantık ötesinde bir inançla kabul etmek zorundadır. Daha sonra, alma arzusundan arındığında, bir şeyi eleştirdiğinde, meselenin özünü görebilmeyi umabilir. Bu nedenle, sadece garantiler arayanlar kesinlikle bir şey isteyemezler, zira gerçekte haklıdırlar ve gerçeği göremeyecekleri için tartışmayı her zaman kazanacaklardır.