“Yakınken O’nu çağırın” (Yeşaya 55:6). “Bütün yeryüzü O’nun ihtişamıyla dolu” olduğuna göre, “O yakınken”in ne anlama geldiğini anlamalıyız! Demek ki O her zaman yakındır, peki “O yakınken” ne anlama gelir? Öyle görünüyor ki O’nun yakın olmadığı bir zaman vardır.
Mesele şu ki, durumlar her zaman edinen ve hisseden bireye göre değerlendirilir. Kişi, O’nun yakınlığını hissetmezse, her şey kişinin hissine göre ölçüldüğünden, bundan hiçbir şey çıkmayacaktır. Bir kişi dünyayı bollukla dolu olarak hissedebilirken, diğeri dünyanın iyiliğini hissetmeyecektir, dolayısıyla iyi bir dünya olduğunu söyleyemeyecektir. Bunun yerine, hissettiği gibi ifade ederek, dünyanın acılarla dolu olduğunu söyleyecektir.
Ve peygamber bu konuda uyarır: “Yakınken O’nu çağırın.” “Bilin ki Yaradan’ı çağırmanızın nedeni, O’nun yakın olmasıdır” der. Bu demektir ki şimdi elinizde bir fırsat var. Eğer dikkat ederseniz, Yaradan’ın size yakın olduğunu hissedeceksiniz; bu Yaradan’ın yakınlığının bir işaretidir.
Bunun kanıtı, insanın Yaradan’la Dvekut [bütünleşme] için doğal olarak nitelikli olmadığını bilmemizin gerekliliğidir zira bu insanın doğasına aykırıdır. Yaradılış gereği, insan sadece alma arzusuna sahiptir, Dvekut ise sadece ihsan etmektir. Ancak, Yaradan insanı çağırdığında, bu kişinin içinde kendi doğasını iptal etmeyi ve O’na tutunmayı istediği ikinci bir doğa yaratır.
Bu nedenle, kişi Tora’nın ve duanın sözlerinin sadece Yaradan’dan geldiğini bilmelidir. “Benim gücüm ve elimin kudreti” demeyi asla düşünmemelidir, zira bu kişinin kendi kudretinin tam tersidir. Bu, sık bir ormanda kaybolan ve oradan yerleşim olan bir yere çıkış yolu göremeyen, bu yüzden umutsuzluğa kapılan ve evine asla geri dönemeyeceğini düşünen birinin durumuna benzer. Oysa ki bu kişi uzaktan bir insan gördüğünde ya da bir insan sesi duyduğunda, içinde hemen aslına dönme arzusu ve özlemi uyanacak ve bağırıp çağırmaya, birinin gelip kendisini kurtarmasını istemeye başlayacaktır.
Aynı şekilde, iyi yolu kaybetmiş ve kötü bir yere girmiş olan ve zaten kendisini hayvanlar arasında yaşamaya alıştırmış olan kişi, alma arzusunun bir parçası olarak, Keduşa‘nın [kutsallığın] aklının olduğu bir yere geri dönmesi gerektiğini asla aklına gelmeyecektir. Yine de, kendisini çağıran sesi duyduğunda, tövbe etmek için uyanır.
Ancak bu kendi sesi değil, Yaradan’ın sesidir. Eğer kişi ıslah yolunda eylemlerini tamamlamamışsa, bunun Yaradan’ın sesi olduğunu hissedemez ya da buna inanamaz ve bunun kendi gücü ve elinin kudreti olduğunu düşünür. Peygamberin uyardığı şey de budur; kişi kendi görüş ve düşüncesinin üstesinden gelmeli ve bunun Yaradan’ın sesi olduğuna tam bir inançla inanmalıdır.
Bu nedenle, Yaradan kişiyi sık ormandan çıkarmak istediğinde, ona uzaklardan bir ışık gösterir ve kişi de onu elde etmek için ışığın gösterdiği yolda yürümek üzere gücünün kalıntılarını toplar ve bir araya getirir.
Ancak ışığı Yaradan’a atfetmez ve Yaradan’ın onu çağırdığını söylemezse, ışık ondan kaybolur ve kişi ormanın içinde öylece durmaya devam eder. Nitekim, şimdi tüm kalbini Yaradan’a gösterebilirdi, gelip onu kötü yerden, alma arzusundan kurtarabilir ve Adameh la Elyon‘da [En Yüce gibi olacağım] olduğu üzere, Dvekut’ta ihsan etme arzusu anlamına gelen, Adem oğullarının (insanların) yeri olarak adlandırılan, akıl dolu bir yere getirebilirdi. Bunun yerine, kişi bu fırsatı kullanmaz ve bir kez daha eskisi gibi kalır.