Mişpatim 3, 27 Şubat 1943 tarihinde duydum Galgalta’dan Zeir Anpin’e çiy damlar. Solgun saçlara gelince, her saçın altında bir çukur vardır; bu, “O beni fırtına ile ezecekti” ifadesine işaret eder. “Sonra Tanrı, Eyov’a fırtınanın içinden cevap verdi.” Aynı şekilde, “Sayılanların arasından geçen herkes, kutsallığın şekelinden yarım şekel verecek”
Sukot Inter 4, 30 Eylül 1942, Kudüs Bilinir ki, Mohin’in ayrılması ve Zivug’un kesilmesi yalnızca Mohin’in ilavelerinde gerçekleşir; ZON’daki derecenin çekirdeği ise Vav ve bir Nokta’dır. Bu, Malhut’un özünde bir noktadan, yani içinde beyaz olmayan siyah bir noktadan başka bir şey olmadığı anlamına gelir. Kişi, bu noktayı kurtulmak
Şavuot yemeği sırasında duydum, Mayıs 1947, Tel-Aviv “Şehre bir bilge gelir.” Yaradan’a “Bilge” [ya da “hikmet sahibi”] denir. Şehre gelir, çünkü Şavuot’ta [Haftalar Bayramı] O Kendisini dünyaya gösterir. “Tembel der ki: ‘Yolda bir aslan var’; belki de bilge evinde değildir? Belki de kapı kilitlidir?” Bilgelerimiz şöyle der:
“Efendi’ni buda; çünkü O kibir yaptı,” ayetiyle ilgili öyle görünür ki, “budamak, kesip atmak” tıpkı “gücüm ve budamam,” gibidir. Bu demektir ki, kişi daima budamalı, Yaradan’ın bağının dikenlerini kesmelidir. Kişi bütün olduğunu hissetse ve dikenleri zaten çıkardığını düşünse bile, ayet buna açıklık getirir, “çünkü O, kibir yaptı.” Bu
Adar Alef 24, 1 Mart 1943, Tel-Aviv Gölge hakkında. Hoşana Rabba [Çardaklar Bayramı’nın yedinci günü] gecesinde, herkesin kendi gölgesinin olup olmadığını görmesi adına kendini incelemesi bir gelenektir; böylece kişi bolluğa erişeceğinden emin olur (Şa’ar HaKavanot [Niyetler Kapısı], Sukot Yorumları, 6–7). Gölge, giysiye, ışığın giyindiği giysiye işaret eder. Giysi
“Yakınken O’nu çağırın” (Yeşaya 55:6). “Bütün yeryüzü O’nun ihtişamıyla dolu” olduğuna göre, “O yakınken”in ne anlama geldiğini anlamalıyız! Demek ki O her zaman yakındır, peki “O yakınken” ne anlama gelir? Öyle görünüyor ki O’nun yakın olmadığı bir zaman vardır. Mesele şu ki, durumlar her zaman edinen ve hisseden
Minha sırasında Şavuot ile Şabat arasında fark vardır. Minha sırasında – ZA’nın Arih Anpin’e, Behinat Dikna’ya yükselişi kabul edilen – Şavuot ile – Arih Anpine yükseliş olarak kabul edilen- Şabat arasında bir fark vardır. Şavuot, YEŞSUT’dan Mohin-de-Hohma olarak kabul edilir; yani Bina’dan Hohma’ya döner anlamındadır. Bununla birlikte, (Şabat)
Duydum “Çaba sarf ettim ve bulamadım, inanmayın.” “Buldum”un ne anlama geldiğini anlamalıyız. Bulacak ne vardır? Bulmak, Yaradan’ın bizi uygun bulmasıyla ilgilidir. “Çaba sarf etmedim ve buldum, inanmayın.” Sormalıyız, sonuçta yalan söylemiyor; bu, bir kişinin kendisini bir birey olarak görmesiyle ilgili değildir. Aksine, bütün için de aynı kural
Şabat Teruma’da duydum, 5 Mart 1949, Tel-Aviv “Efendi yücedir ve alçakta olanlar görecektir.” İnsan alan, Yaradan ise Veren iken Yaradan ile nasıl bir eşitlik olabilir? Ayet bu konuda şöyle der: “Efendi yücedir ve alçakta olanlar görecektir.” Eğer kişi kendini iptal ederse, hiçbir otorite onu Yaradan’dan ayıramaz ve o
Duydum Malhut’un, Eynaim’in (gözlerin) yerine yükselişi meselesine Yesod-de-Nukva denir. Çünkü azalma eksiklik olarak kabul edildiği için Nukva yoksunluk anlamına gelir. Çünkü o Eynaim’in yani Hohma’nın içindedir ve yine de dört Behinot’un Behina Alef’i olarak adlandırılır. Ancak, alçak Hey, Keter’deyken ve Keter bir ihsan etme arzusuyken, orada ihsan etme
Duydum “Eğer ben kendim için değilsem, kim benim için ve ben ne zaman kendim içinim, ben neyim?” Bu bir paradokstur. Mesele şudur ki kişi tüm çalışmasını “ben kendim için değilsem kim benim için” yoluyla yapmalıdır ki orada onu koruyabilecek kimse yoktur, ancak “kendi ağzında ve kendi kalbinde, sen
Duydum İnanç, özellikle, saf bir çalışmadır zira alma arzusu bu çalışmaya katılmaz. Dahası, alma arzusu buna direnir. Bu arzunun doğası yalnızca gördüğü ve bildiği bir yerde çalışmaktır. Ancak mantık ötesi böyle değildir. Dolayısıyla, bu şekilde Dvekut [bütünleşme] tamamlanabilir, zira burada bir denklik unsuru yani aslında ihsan etmek
Kislev 8’de duydum, 28 Kasım 1941 Sağın benimsenmesi ve solun benimsenmesi vardır ve her ikisi de sonsuz olmalıdır. Bu demektir ki, kişi “sağ” koşulundayken, dünyada “sol” diye bir niteliğin olmadığını düşünmelidir. Ve ayrıca, kişi solda olduğunda, dünyada “sağ” diye bir niteliğin olmadığını düşünmelidir. “Sağ”, İlahi Takdir anlamına
1938’de duydum Kişi asla haz hakkında “Bu hazzın amacı nedir?” diye sormaz. Eğer bir kimsenin aklında bu hazzın amacına dair en küçük bir düşünce bile belirirse, bu, o hazzın gerçek bir haz olmadığının işaretidir. Çünkü haz, tüm boş yerleri doldurur ve böylece akılda hazzın amacını soracak bir boşluk
1938’de duydum. Harut [kazınmış], onu Harut olarak değil, Herut [özgürlük] olarak telaffuz edin. Bu, “Onları kalbinizin tabletine yazın” diye yazıldığı anlamına gelir. Yazmak, siyahlık olarak kabul edilen mürekkeple olur. Kişi her yazdığında, yani nasıl davranacağına dair kararlar verdiğinde ve sonra kötü yollarına geri döndüğünde, bunun nedeni yazının
Beşalah’ta Duydum Ayetten: “Ve İsrail, Mısırlıların deniz kıyısında öldüğünü gördü” “ve insanlar Efendi’den korktular; Efendi’ye ve hizmetkârı Musa’ya inandılar.” Burada “inandılar” ne anlamdadır, bunu anlamalıyız. Açıktır ki, Mısırdan çıkış ve denizin yarılması mucizesi, İsrail’i eskisinden daha büyük bir inanca getirdi. Sonuçta bilgelerimiz ayet hakkında, denizdeki kız, Ezekiel’den daha
22 Adar, 9 Mart 1953 tarihinde Tel-Aviv’de duydum “Eğer tüm çalışmamız mantık ötesi inanç yoluyla ise, neden Hohma’nın [bilgelik] anlayışını, yani bilmeyi genişletmemiz gerekiyor?” diye sordu. Şöyle yanıtladı: “Eğer neslin erdemlileri bilme formunda olmasaydı, İsrail’in tamamı mantık ötesi inanç formunda çalışamazdı. Aksine, tam da neslin erdemlileri Hohma’nın
Adar 21, 8 Mart 1953 tarihinde duydum Alma ve ihsan etmede çalışma konusu kalbe bağlıdır. Bu VAK olarak kabul edilir. Ancak inanç ve bilgideki çalışma GAR olarak kabul edilir. Her ne kadar bunlar tek bir anlayış olsa da, yani inanç kişi tarafından alma ve ihsan etme çalışmasının
1938 Yılında Duydum Zohar: “Kişi doğduğunda, ona saf hayvanların tarafından bir ruh verilir.” Ve o, hayvansal ruhunun da Yaradan’ın hizmetkârı olmayı kabul ettiğini açıklar. “Eğer o, daha fazla ödüllendirilirse, Kutsal Çarklar’ın ruhu verilir.” Bu onun her zaman özlem duyan bir ruha sahip olduğu ve bir yerden başka bir
Purim Gecesinde, Megillah Okumasından Sonra Duydum, 1950 “Orada, yurtdışında dağınık ve ulusların arasına dağılmış belirli bir ulus var.” Haman kendi görüşüne göre dedi ki: Biz Yahudileri yok etmeyi başaracağız, çünkü onlar birbirlerinden ayrılar; bundan dolayı onlara karşı bizim gücümüz – insan ve Tanrı arasında ayrılığa neden olacağı için
Duydum Savaşın özü izin verilen bir yerde olmalıdır. Ancak, Mitzva [emir] ve günah söz konusu olduğunda, kayıp yakın ve ödül uzaktır. Bu nedenle, orada herhangi bir düşünce olmaksızın yerine getirilmelidir. Ancak, savaşı sürdürmek ve seçim Mitzvası’nı yerine getirmek izin verilen bir yerde yapılmalıdır, zira eylem sadece izin meselesidir.
Duydum Pesah Bayramı, Mohin-de-Haya’dadır ve sayım Mohin-de-Haya’dadır. Dolayısıyla sayım MAN yükseltme olarak kabul edildiğinden, sayma sırasında Mohin’in ayrılışı vardır. Bu MAN yükseldiği zaman oradan Işıkların ayrılması olarak bilinmektedir; ancak sayımdan sonra Mohin kendi yerine döner. Bu böyledir çünkü Katnut (küçüklük) sayım boyunca Yehida’nın Katnut’udur, ancak bununla birlikte haftanın
Duydum Çalışmanın altı günü ZA kabul edilir ve Şabat Malhut olarak kabul edilir. Ve o sordu, ama ZA, Malhut’tan daha yüksek bir derece, öyleyse neden Şabat hafta içi günlerden daha önemli? Ve ayrıca, neden onlara Yemey Hol (1) (hafta içi günler) denir? Konu, dünyanın sadece Malhut’tan beslenmesidir. Tüm
1947’de duydum Selofhat odun topluyordu. Zohar, onun hangi ağacın, yani yaşam ağacının mı yoksa bilgi ağacının mı daha büyük olduğunu ölçtüğü yorumunu yapar. Erdemli kişiye “yaşam ağacı” denir, o tamamen ihsan eder. Ve bunda, dışsal olanlara tutunma yoktur. Ancak bütünlük, aşağıda Hohma ‘nın [bilgeliğin] uzantısı olan bilgi ağacında
Duydum Şabat [Sebt] ile ilgili iki anlayış vardır: 1) Bereşit [Yaratılış/başlangıç], 2) Altı bin yıl. Aralarındaki fark şudur: Bir duraklama ve bir de dinlenme olduğu bilinmektedir. Duraklama, eklenecek başka bir şeyin olmadığı yerdir. Dinlenme ise, “Durdu ve dinlendi” sözlerinden kaynaklanır, yani kişi çalışmasının ortasındadır ve çalışmasına devam edecek