Maddesellikte bütünlük yoktur ve her zaman bir eksiklik vardır. Maneviyatta ise bütünlük vardır ve eksiklik yoktur.
İnsan bir eksiklikle yaratılmıştır. Yani, insanın “yaratılış” olarak adlandırılan özü açısından bakıldığında, sadece içinde alma arzusu olan şey bir eksiklik olarak kabul edilir. İnsan eksik olduğunu hissettiğinden, yani canlılıktan yoksun olduğundan, iyilik yapma arzusu, alttakinde bir eksikliğe neden olduğundan, yani her zaman haz almaya ve canlılığa özlem duyduğundan, ancak kişi yalnızca maddesel giysilerden haz alabildiğinde, bunun içinde, bundan her zaman canlılık alabileceğini söyleyebileceğimiz bir bütünlük yoktur. Bunun yerine, eksikliği giderilir giderilmez, söz konusu şeyin içindeki tat ve canlılık kaybolur.
Özlemin hazza tat verdiğine dair kurala göre, bir şeye özlem duyulmadığında, o şey, içindeki tüm hazzı vermez ve ona yalnızca eksikliğine göre haz verir. Ancak kişinin eksikliğinin olmadığı yerde, sanki bu hazzı içine koyabileceği bir Kli [kabı] yok gibidir.
Dolayısıyla, eğer insan, hazla doluysa, o zaman hazla ilgili hiçbir özlemi yoktur. Dolayısıyla artık bu şeyden canlılık ve haz almaz. Ancak hazdan tamamen doyuma ulaşmamışsa, o zaman içinde hala bir eksiklik vardır. Bu, kişinin hala haz almak için bir Kli ‘ye sahip olduğu şeklinde değerlendirilir.
Kişinin kendisi hakkında hissettiği eksiklik, haz alamaması, haz alabileceği hiçbir şeyin olmadığı anlamına gelir. Bu, okyanusta yiyecek bulunmayan adalardan birinde bulunan ve açlık ve susuzluktan ölmek zorunda olan bir kişinin durumuna benzer.
Manevi hazlarda bütünlük vardır, yani maneviyatta herhangi bir eksiklik olamayacağı için daha yüksek bir bütünlüğe ihtiyaç olduğunu hissetmeyiz. Dolayısıyla, maneviyat öyle bir şekilde parlar ki ona eklenecek hiçbir şey yoktur.